Διάβαζα σήμερα το πρωί πίνοντας τον καφέ μου και
σερφάροντας στο διαδίκτυο, μία είδηση για το δημοτικό σχολείο στη Γαύδο, όπου
φοιτά μόνο μία εξάχρονη μαθήτρια. Αρχική σκέψη; Πρωτοφανές δεδομένο για την
ελληνική πραγματικότητα. Όλοι γνωρίζουμε πόσες αποκοπές έγιναν στην Παιδεία
ένεκα του μνημονίου, πόσο δύσκολο ήταν δε να αφήσουν ένα σχολείο να λειτουργεί
με μόνο ένα παιδί! Τα λειτουργικά έξοδα και τα υψηλά κονδύλια που απαιτούνται
για τη λειτουργία ενός σχολείου δεν εξαρτώνται μόνο από τον αριθμό των παιδιών.
Αντίθετα! Είτε είναι ένα παιδί είτε περισσότερα, σε κάποιες
"υπηρεσίες" δεν μπορούν να γίνουν περικοπές. Η απόφαση
λειτουργίας του συγκεκριμένου δημοτικού είναι καθαρά πολιτική και αξίζει
συγχαρητηρίων.
Φαίνεται πως η ανθρωπιά που έχουμε σαν λαός ακόμη
να εκλείψει, παρόλο που ο περισσότερος κόσμος ψάχνει τα χρήματα με το φαναράκι!
Ο δείκτης με τον οποίο μετριόταν η ευαισθησία στο ελληνικό (αλλά και κυπριακό)
συγκείμενο – προ οικονομικής κρίσης – ήταν καθαρά οικονομικός. Με βάση το ποσό
των χρημάτων που μαζευόταν ή ξοδευόταν (ανάλογα με την περίπτωση) οριζόταν και
το ύψος της ευαισθησίας. Θυμόμαστε όλοι
για παράδειγμα τους λειτουργούς των ΜΜΕ να κάνουν εκκλήσεις σε εράνους
επικαλούμενοι την ευαισθησία των πολιτών με στόχο τη συλλογή περισσότερων
χρημάτων! Τώρα που δεν υπάρχουν όμως χρήματα; Πώς θα δείξουμε σαν κοινωνία ότι
έχουμε τις κεραίες ευαισθησίας μας σε λειτουργία και είμαστε σε ετοιμότητα να
εντοπίσουμε συνανθρώπους μας που χρειάζονται τη στήριξή μας;
Νομίζω η πιο πάνω πράξη του ελληνικού κράτους, δείχνει
προς ποιαν κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε. Η ενσυνείδητη αυτή απόφαση, στέλνει
παντού τα σωστά μηνύματα "στηρίζουμε τη μάθηση κάθε παιδιού ανεξαιρέτως".
Η απουσία χρημάτων και η έλλειψη κονδυλίων, καλλιεργούν σε υγιέστερες βάσεις
την ευαισθησία και το ήθος μας, που άρχισαν πλέον να σχετίζονται με πράξεις και
με έργα. Όχι μόνο αντιστέκονται στην οικονομική κρίση, αλλά αναδεύουν στο
προσκήνιο και αποτελούν εφαλτήρια για
λήψη πολιτικών αποφάσεων με μόνο κριτήριο την ανθρωπιά!
Αξίζει να σημειώσω ότι οι περισσότεροι από μας - μέσα
σε αυτούς και ο υποφαινόμενος – τις παραπάνω φορές ασκούμε αρνητική κριτική για
ζητήματα που αφορούν στην εκπαίδευση. Ωστόσο, καλό θα ήταν όταν έρχεται στην
αντίληψή μας κάτι που αξίζει της θετικής μας σημασίας και προσοχής, να το επικροτούμε
και να το αναγνωρίζουμε.
Ο λόγος που επέλεξα να κάνω αναφορά στο εν λόγω
άρθρο, είναι γιατί παρουσιάζεται μία δυνατότητα των ΤΠΕ σε περίπτωση που
προκύψουν τέτοιες καταστάσεις - ένα ολόκληρο σχολείο να αποτελείται από ένα
μόνο παιδί. Ποια είναι η πρόκληση που προκύπτει υπό αυτά τα δεδομένα;
 |
Στην προηγούμενή μου ανάρτησή, είχα ισχυριστεί ότι
πολλά άτομα – με τη χρήση τεχνολογίας - ίσως να μην καλύπτουν το συναισθηματικό
κενό που βιώνουν εξαιτίας των δυσκολιών που προκύπτουν από τη δύσκολη
αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, με αποτέλεσμα η "ψυχή" τους να
εκφράζεται λιγότερο "αντιπροσωπευτικά". Χωρίς να αναιρώ τον πιο πάνω
ισχυρισμό με κίνδυνο να γίνω απλοϊκός – στην περίπτωση της 6χρονης μαθήτριας, η
τεχνολογία επιτρέπει στο συγκεκριμένο παιδί όχι μόνο να καλύψει ένα
συναισθηματικό κενό που προκύπτει από την έλλειψη φίλων αλλά και να συνάψει κοινωνικές
σχέσεις με συνομήλικα παιδιά μέσω μαθήματος τηλεδιάσκεψης που λαμβάνει χώρα μία
φορά την εβδομάδα. Φαίνεται ότι το πρόγραμμα skype, με το οποίο γίνονται οι τηλεδιασκέψεις, λειτουργεί ως εργαλείο μάθησης και
δίνει χώρο στην ανάπτυξη συνεργατικών αλλά και διαπροσωπικών σχέσεων με παιδιά
άλλων σχολείων. Η τεχνολογία προσπαθεί να αναπληρώσει το κενό που προκύπτει από
την έλλειψη συμμαθητών / συμμαθητριών. Έχει καλλιεργηθεί η λαθεμένη αντίληψη
ότι η χρήση τεχνολογίας από τα παιδιά συμβάλλει στην αποξένωσή τους και
στερεί την αλληλεπίδραση με τον
κοινωνικό περίγυρο. Δεν είναι όμως η πανάκεια. Εδώ η πρόκληση είναι η
τεχνολογία να χτυπήσει αυτή την επικρατούσα αντίληψη που υπάρχει και να δείξει
ότι δύναται να συνεισφέρει και στην ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων!!!
Πιο κάτω είναι ο σύνδεσμος για όσα άτομα ενδιαφέρονται να διαβάσουν το πρωτογενές άρθρο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου